instytut swiecki caritas christi zycie konsekrowane

Jaki jest nasz charyzmat?

Charyzmat to szczególny dar; gdyby chcieć streścić charyzmat naszego Instytutu jednym słowem, byłaby nim MIŁOŚĆ.

Na istotę naszego powołania składa się:

• konsekracja: otoczone i przynaglone miłością Chrystusa, którą wciąż z radością odkrywamy, oddajemy Bogu całe nasze życie; Bóg, który trwa w nas zaprasza nas, byśmy trwały w Nim; pragniemy, aby nasze trwanie w Bogu przemieniało nasze codzienne obowiązki tak, aby one również stawały się modlitwą;

• życie radami ewangelicznymi: w celibacie wybranym z miłości do Jezusa Chrystusa i w wierności wymaganiom Ewangelii, zwłaszcza radom ewangelicznym: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa;

• pozostanie w środowisku świeckim: rodzinnym, zawodowym itd., aby tam gdzie Bóg nas postawił kochać Go i czynić wszystko, aby był kochany;

• życie „pod wejrzeniem Ojca, który widzi w ukryciu” (Mt 6,4); zgodnie ze słowami Jezusa Chrystusa: „Strzeżcie się, abyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi, aby was widzieli” /Mt 6,1/ staramy się podobać we wszystkim tylko samemu Bogu, który dogłębnie nas zna, kocha i rozumie; nasze oddanie się Jemu ma być widoczne nie tyle w naszych słowach, ile w świadectwie życia pełnego wrażliwości na drugiego człowieka i miłości do niego; w ukryciu otaczamy modlitwą, tych, z którymi żyjemy, tych, których spotykamy oraz kapłanów i cały Kościół; pragniemy naśladować ukryte życie Jezusa i Maryi w Nazarecie; pamiętamy słowa św. Pawła: „umarliście (…) i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu” (Kol 3,3);

• duch apostolski: świadczymy o miłości Chrystusa do każdego człowieka w swoich środowiskach; mamy świadomość, że każdy, nawet mało zauważalny drobiazg w naszej codzienności może być znakiem naszej miłości do Jezusa;

• siostrzana jedność: nie żyjemy we wspólnocie, ale regularnie się spotykamy, pamiętamy o sobie i wspieramy się; staramy się o jedno serce: z Bogiem, z Instytutem, z bliźnimi;

• dyskrecja: nie wyróżniamy się strojem ani wyglądem w naszych środowiskach i za wyjątkiem sytuacji szczególnych zachowujemy dyskrecję o naszej przynależności do Instytutu Świeckiego; chcemy kochać i budzić miłość do Boga i ludzi jako zwyczajne świeckie osoby, aby nasze świadectwo było bardziej skuteczne i bezpośrednie; naszym powołaniem jest „pozostawać jedną spośród wielu”. Prowadzimy rodzaj życia, jaki prowadzą wszyscy, bez najmniejszego wyróżniania się, bo to mogłoby nam odebrać możliwość promieniowania i służenia Kościołowi, w środowisku, w którym żyjemy.

Nasze oddanie jest całkowitym darem, który składamy z nas samych w sekrecie naszego życia ukrytego w Bogu. Nasze zadanie to: kochać Boga i czynić wszystko, aby był kochany.
Nasze hasło jest tożsame z wołaniem św. Pawła: „Caritas Christi urget nos (…)”, tzn. „Miłość Chrystusa przynagla nas” i „Miłość Chrystusa ogarnia nas” (2 Kor 5,14).